สามล้อเมืองนนท์ ตอนที่ 1
(เดินทาง 13 กพ.54)



ปัจจุบันคนทั่วไปดูเหมือนจะลืมๆเรื่องรถสามล้อ หรือสามล้อถีบกันไปหมดแล้ว  หากจะนึกคงนึกไม่ออกว่ายังพอหาดูได้จากที่ไหนบ้าง  และเมื่อเดือนมกราคมปี 54 ได้มีโอกาสไปนอนที่เมืองแพร่  ก็เห็นเพียงแค่ 2 คัน  ซึ่งไม่ทราบว่าจะเป็น 2 คันสุดท้ายหรือไม่

แต่ถ้าได้ไปที่ปากน้ำจังหวัดสมุทรปราการ หรือจังหวัดนนทบุรี ก็จะอาจเห็นเป็นเรื่องปกติ  และสำหรับจังหวัดนนทบุรีน่าจะพูดได้ว่ามีจำนวนสามล้อถีบหรือ Cycle Rickshaw มากที่สุดในประเทศไทย 

ใครผ่านมาในย่านนนท์ก็อาจเห็นรถสามล้อวิ่งไปบนถนนเคียงคู่ไปกับยานพาหนะอื่นๆ ดูเป็นภาพที่แปลกตาสำหรับคนต่างถิ่น และอดคิดไม่ได้ว่ายังมีหลงเหลืออยู่  เพราะปัจจุบันจังหวัดที่อยู่ใกล้ชิดติดกรุงเทพ เช่นจังหวัดปทุมธานี  สมุทรปราการ  และนนทบุรี คนส่วนใหญ่ไม่ได้คิดว่าเป็นต่างจังหวัดอีกแล้ว  ทั้งนี้เพราะการเดินทางไปมาหาสู่กันสะดวกกว่าแต่ก่อน  รถเมล์ก็ไปถึงกันทุกจังหวัด

วันนั้นเป็นวันที่ 13 กพ.54  หรือวันวาเลนไทน์ หลังออกจากวัดชลประทานรังสฤษฏ์ในย่านปากเกร็ด จังหวัดนนทบุรี เพื่อจะกลับบ้าน นึกขึ้นได้ว่า ท่าน้ำนนท์ที่อยู่ไม่ไกลเส้นทางขณะขับรถกลับ ซึ่งไม่ได้ผ่านไปเสียนาน จึงอยากไปเยี่ยมเยียนอีกสักครั้ง  

แต่มาคราวนี้ก็เล่นเอางง  เพราะกำลังสร้างสะพานข้ามถนนกันใหญ่โตตรงบริเวณแยกประชาราษฏร์ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะเป็นโครงการทางยกระดับสำหรับรถไฟฟ้า BTS  และใกล้เคียงกันนั้นก็เห็นคอนโดมีเนียมโครงการยักษ์กำลังก่อสร้างอยู่ไม่ห่างจากถนน

พอเลี้ยวขวาตรงสี่แยกประชาราษฏร์ (ตัดกับถนนนครอินทร์ - ติวานท์ ) ก็เข้าเขตตัวจังหวัดนนทบุรี  ผ่านมาได้ไม่ไกลนักก็เริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงที่แตกต่างไปจากกรุงเทพฯ  นั่นก็คือ รถสามล้อ หรือสามล้อถีบ

คิดในใจว่าไหนๆมาแล้วก็น่าจะเก็บภาพรถสามล้อไว้  เผื่อวันข้างหน้ามันอาจจะค่อยๆหายไปจากเมืองนนท์กันแบบไม่รู้ตัว  เพราะเรื่องนี้คงไม่เกิดทันทีทันใด รถเมล์ รถสองแถว หรือมอเตอร์ไซด์รับจ้าง ที่มีมากมายหลายรูปแบบ  จะเป็นตัวเร่งให้ผู้ที่ทำอาชีพสามล้อรับจ้างค่อยๆถอดใจ และหายกันไปจากถนนกันทีละคันสองคัน ในที่สุดรถสามล้อเมืองนนท์ก็จะกลายเป็นแค่ตำนาน จนหลายคนอาจรู้สึกเสียดายที่เมื่อก่อนไม่ได้สนใจถ่ายภาพเก็บไว้

หลังจากจอดรถที่หน้าอาคารไม้ศาลากลางแก่ของนนทบุรี ก็เดินย้อนไปยังตลาดนนท์  ผ่านหอนาฬิกาอันเป็นสัญญลักษณ์ของพื้นที่ในบริเวณนี้  จากนั้นก็ต่อไปยังท่าน้ำนนท์ที่ดูกว้างขวางใหญ่โตกว่าแต่ก่อน เห็นผู้คนเดินผ่านไปมาอยู่ตลอดเวลาเพื่อใช้บริการเรือข้ามฝาก ดูแล้วเป็นบรรยากาศแบบต่างจังหวัด  

ในขณะที่เดินเล่นแถวศาลาท่าน้ำนนท์ ก็ได้ยินเสียงประกาศเชิญชวนให้ใช้บริการเรือที่วิ่งจากท่าำนนท์ไปยังเกาะเกร็ด ถ้าจำไม่ผิดน่าจะจัดเฉพาะวันเสาร์และอาทิตย์ ใครสะดวกก็ใช้บริการได้ จะได้ชมวิวแม่น้ำเจ้าพระยาก่อนที่จะไปถึงเกาะเกร็ด

วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ และเป็นวันอาทิตย์ แถวๆตลาดนนท์ก็มีบรรยากาศไม่แพ้ที่อื่นๆ  สัญญลักษณ์ที่แสดงถึงความรักก็มีมากมายหลายประเภท  จนรู้สึกว่าแตกลูกแตกหลานออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อะไรต่อมิอะไรก็มีแต่หัวใจสีแดง หรือเอาหัวใจไปแปะไว้ เป็นการถือโอกาสโหนกระแสไปกับวันแห่งความรัก  

คิดเล่นๆว่าอนาคตแม่ค้าปลาทูนิ่งในตลาด ก็อาจร่วมฉลองวันวาเลนไทน์กับเค้า โดยทำภาชนะใส่ปลาทูเป็นรูปหัวใจ และมีปลาทู 2 ตัวอยู่ในนั้น เพื่อเรียกลูกค้าในวัยพ่อบ้านแม่บ้าน ที่อยากรำลึกถึงความรักในอดีต

คืนนั้นอาจกินข้าวกับปลาทูพร้อมจุดทียนสักเล่มให้ดูสลัวๆ ไม่เลวนะครับ

เดินมาไม่นานก็มาถึงร้านขายชุดชั้นในสตรี เห็นหุ่นโชว์สวมชุดชั้นในมีลายลูกไม้สีแดง  คิดไม่ออกว่ามันเกี่ยวกับวันวาเลนไทน์หรือไม่  จะถามคนขายที่ยังอยู่ในวัยสาวก็ไม่กล้า กลัวจะหาว่า " มายุ่งอะไรกับของผู้หญิง "

แถมกลัวโดนถามกลับมาว่า  “ คุณอาจะซื้อไปฝากเมีย(น้อย)รึไง “ คิดแบบนี้แล้วก็เดินต่อดีกว่า ขืนขี้สงสัยมากอาจโดนย้อนศร  ขายขี้หน้าเปล่าๆ

เดินเรื่อยๆไปจนถึงหน้าตลาดนนท์  ตลาดเก่าแก่แต่ก็ยังดูคึกคัก และบริเวณหน้าตลาดนี้เองก็มีสามล้อถีบหลายสิบคันคอยให้บริการ  เรียกว่าแถวนี้เป็นท่ารถสามล้อก็น่าจะได้ 

แถวๆหน้าตลาดนี้มีสามล้อหนาตา  เห็นแล้วก็ดีใจที่คนในย่านนี้ยังใช้บริการ  สนนราคาก็ไม่แพง ใกล้หน่อยก็ 10 บาท ของหนักของเบาก็ไม่ต้องหิ้วให้เมื่อย  ขึ้นสามล้อแล้ววางข้างตัวหรือวางไว้ใกล้เท้าก็สะดวก

ตอนนั้นยืนสังเกตอยู่บริเวณนี้ค่อนข้างนาน และเห็นรถสามล้อเข้าออกตลอดเวลา  ขณะเดียวกันก็ถ่ายไปหลายภาพ  จนสามล้อที่กำลังรอลูกค้าหลายคนเห็นผิดสังเกต ว่าถ่ายไปทำอะไรกันนักหนา อาจเข้าใจว่าไอ้หมอนี่คงเป็นนักข่าว หรืออาจเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติแต่หน้าตาคล้ายคนไทย  เพราะคนไทยด้วยกันคงไม่มีใครมาถ่ายเอาๆอย่างเป็นเรื่องเป็นราวกันแบบนี้

เพื่อไม่ให้เกิดข้อสงสัยจึงเดินไปทักทายพวกเค้าบ้าง  จะได้ไม่มองเราเป็นตัวประหลาด  ถ่ายกันไม่หยุดหย่อน

มีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน  ไปด้อมๆมองๆถ่ายภาพอยู่ริมถนนด้านหลังวัดโพธิ์  บริเวณนี้ก็มีสามล้อเครื่องหรือรถตุ๊กๆวิ่งให้บริการ และผู้ใช้บริการส่วนใหญ่เป็นคนต่างชาติเสียด้วย

บรรดาคนขับรถตุ๊กๆเห็นเราถ่ายภาพอยู่เป็นนาน  คงคิดว่า เป็นต่างชาติแน่ๆ เพราะแต่งตัวแบบนักท่องเที่ยวไฮโซ 

ความจริงวันนั้นก็หล่อใช้ได้เลยทีเดียว  สวมกางเกงสีขาว  รองเท้ากีฬาสีขาว  เสื้อแขนสั้นสีน้ำเงินลายดอกสีสวยๆ  แถมสวมหมวก  ในมือถือกล้องถ่ายภาพ  พร้อมสะพายกระเป๋ากล้อง  เรียกว่าดูแล้วไม่ต่างกับมาดนักท่องเที่ยวประเภทมีเงินมีฐานะ ไม่กิ๊กก๊อกเหมือนกับที่เห็นๆกัน  

ปรากฏว่า  มีคนขับรถตุ๊กรายหนึ่งมาส่งภาษาอังกฤษกับเรา (เว้ย )

ไม่ธรรมดาครับท่าน  แกพูดแบบมั่วๆ แต่รู้ความหมายว่าถามอะไร จะให้ไปส่งที่ไหน

และเพื่อไม่ให้สามล้อแกหน้าแตกที่พูดอังกฤษแบบไปวัดไปวา  จึงบอกไปว่าเป็นคนไทยครับ

ปรากฏว่ารายที่หนึ่งไปแล้ว แต่รายที่ 2 3 ตามมาติดๆ  เอาละซิ..ชักยังไงๆอยู่

ไม่ไหวครับท่าน มันเขินนะ  ความจริงหน้าตาเรามันก็ไอ้บ้านน้อกบ้านนอก ดันมีคนมาส่งภาษาอังกฤษกับเรา (ทั้งๆที่เราก็งูๆปลา) วันนั้นหลังเดินกลับก็ยังงุนงงไม่หายว่า  หน้าแบบนี้  ทำไมพวกเค้าจึงคิดว่าเราเป็นคนต่างชาติ  หรือว่าเค้าตาถึง

แปลกจริงแฮะ

เรื่องราวของสามล้อในตอนที่ 1 นี้  เป็นการเรียกน้ำย่อยไปพลางๆก่อน   ส่วนตอนที่ 2 นี้จะเข้าประเด็นแล้วละครับ  และจะเห็นว่าสามล้อถีบเมืองนนท์ยังมีให้บริการกันอย่างน่าดีใจ  และน่าภูมิใจว่าอาชีพเก่าแก่ดั่งเดิมนี้น่าจะคงอยู่คู่เมืองนนท์นี้ไปอีกนาน

พบกันในตอนที่ 2 ครับ



โฟโต้ออนทัวร์
31 มีนาคม 2554