เมื่อเดือนที่แล้ว (มค.55) มีโอกาสไปเที่ยวพม่าในทริปเมืองย่างกุ้ง -หงสาวดี -พระธาตุอินทร์แขวน ซึ่งเป็นทริปยอดนิยมของคนไทย  และโปรแกรมทั้งหมดก็เป็นการทัวร์วัดตลอดทั้งรายการ   ทำให้เห็นว่าคนพม่ายังนิยมเข้าวัดทำบุญกันอย่างล้นหลาม  และความหมายของคำว่าวัดในพม่า  นอกจากจะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์  ควรแก่การกราบไหว้บูชาแล้ว  ก็ยังเป็นสถานที่ท่องเที่ยวไปในตัว   เราจะเห็นเด็กนักเรียน  คนหนุ่มคนสาว  รวมไปถึงผู้สูงอายุต่างก็มา่วัดด้วยกันทั้งนั้น 

ความศรัทธาที่มีต่อพระพุทธศาสนาของคนพม่าได้หยั่งลึกมาเป็นเวลานานตั้งแต่ครั้งประวัติศาสตร์   เจดีย์และวัดต่างๆจึงได้รับการทำนุบำรุงจากประชาชนมาทุกยุคทุกสมัย วัดในพม่าจึงเป็นสถานที่สะอาดสวยงาม  แตกต่างจากชุมชนที่อยู่รอบวัดซึ่งส่วนใหญ่มีฐานะยากจน ถนนหนทางมีแต่ฝุ่นสีแดงๆ  แต่เมื่อเข้าในเขตวัดแล้ว   ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ  พื้นลานวัดปูลาดด้วยหินอ่อนหรือแผ่นกระเบื้องตลอดทั่วทั้งวัด  เจดีย์ทุกแห่งจะเป็นสีทองเหลืองอร่าม  บรรดาวิหาร ศาลา หรือสถานที่ประดิษฐานพระพุทธรูป ตกแต่งลวดลายอย่างวิจิตรด้วยทองคำ ทองเปลว หรือทาสีทองทั้งหลัง

ทั้งหมดนี้สร้างด้วยเงินบริจาคแต่เพียงอย่างเดียว   วัดจึงได้รับการสนับสนุนจากชาวบ้านเรื่องทุนทรัพย์อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง   เป็นที่น่าแปลกใจว่าชาวบ้านมีฐานะยากจนแต่ก็บริจาคเงินเพื่อทำบุญกันอย่างเต็มอกเต็มใจ

การสนับสนุนเกื้อกูลวัดในพม่านั้นส่วนใหญ่จะเป็นการบริจาคเงินโดยใส่ไว้ในตู้รับบริจาค  คนไทยแปลกใจที่เห็นเงินเต็มตู้ทุกวัด วัดในของพม่าจะไม่มีการถวายสังฆทานเหมือนบ้านเรา ไม่มีวัตถุมงคลวางขาย มีแค่ดอกไม้ธุปเทียน ที่ต่างกับไทยอย่างชัดเจนก็คือ ชาวพม่าจะไม่ห้อยพระเครื่อง ไม่นิยมวัตถุบูชา

ที่สังเกตได้ชัดก็คือว่า ชาวพม่าให้ความสำคัญกับสถานที่เช่นเจดีย์ มากกว่าจะให้ความสำคัญกับพระสงฆ์เช่นเจ้าอาวาส หรือพระเกจิเหมือนบ้านเรา คนที่มาวัดก็จะมาสักการะพระธาตุเจดีย์เป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นจะเห็นว่าวัดพม่ามีการบูรณะและเสริมสร้างให้ยิ่งใหญ่ขึ้นไปเรื่อยๆ เป็นเวลานับร้อยนับพันปี

พลังศรัทธาอันแรงกล้าของชาวพม่าที่มีต่อพระพุทธศาสนาหรือต่อสถานที่ตนเองเคารพบูชาเป็นสิ่งที่คนไทนเราอาจเข้าใจยาก  และเข้าไม่ถึงว่าทำไมจึงศรัทธากันมากมายขนาดนั้น  และยิ่งไปเห็นชาวพม่าเดินทางไปนมัสการพระธาตุอินทร์แขวนหรือหินศักดิ์สิทธิ์บนยอดเขาแล้วก็อาจแปลกใจมากยิ่งขึ้น

การเดินทางสู่พระธาตุอินทร์แขวนก็แสนลำบาก  แต่ชาวพม่าก็พากันหลังไหลมาทำบุญกันตลอดทั้งวัน  จนทางวัดต้องเปิดบริการตลอด 24 ชั่วโมง  กลางค่ำกลางคืนดึกดื่นแค่ไหน  ก็จะเห็นผู้คนเดินทางกันมาอย่างไม่ขาดสาย  คนที่มาก็จะเตรียมสัมภาระเพื่อจะได้นอนค้างกันที่วัด   วันธรรมดาผู้คนอาจมีเป็นหลักพัน  แต่ถ้าเป็นวันหยุดจะเป็นหลักหมื่น  ทั้งลูกเล็กเด็กแดง กลุ่มวัยรุ่น รวมทั้งผู้แก่ผู้เฒ่า เดินขึ้นเขากันแบบลืมวัย  


เรื่องศรัทธาของชาวพม่าคงเกริ่นนำแต่เพียงเท่านี้ก่อน  ใครสนใจเรื่องพม่าคงต้องรอกันหน่อย  เพราะมีภาพจากพม่ามาฝากกันทุกซอกทุกมุม  อย่างน้อยๆก็เป็นหลักฐานว่า  พม่าในปัจจุบันมีสภาพเป็นอย่างไรบ้าง  เพราะจากนี้ไปพม่าก็จะเข้าสู่ถนนสายเศรษฐกิจที่สำคัญของอาเซี่ยน  ขณะนี้มีนักลงทุนจากต่างชาติเข้าออกพม่ากันเป็นว่าเล่น  จากเมื่อก่อนที่เป็นประเทศปิดและปกครองด้วยรัฐบาลเผด็จการทหาร

การที่พม่าเปิดประเทศสู่โลกเสรีแบบทุนนิยมมากขึ้นก็ส่งผลกระทบต่อการท่องเที่ยว 

โรงแรมที่พักที่คนไทยคุ้นเคย และเคยมีคนไทยเป็นลูกค้าหลัก  ขณะนี้ก็ต้องบอกว่าพม่าเริ่มไม่ง้อคนไทยแล้ว  เพราะชาติยุโรปและอเมริกา  ยอมจ่ายค่าห้องพักแพงๆ ชนิดไม่มีส่วนลด  ทัวร์ไทยที่เคยคิดในราคาพิเศษในเรื่องราคาห้องพัก  ต่อไปก็อาจจะไม่พิเศษ ยิ่งโรงแรมมีจำกัดก็ทำให้ธุรกิจโรงแรมเล่นตัวมากขึ้น  ค่าเดินทางไปพม่าจากนี้ไปก็อาจจะแพงขึ้น และกว่าจะให้เข้าที่เข้าทางก็ต้องรอนักลงทุนจากต่างชาติเข้าไปสร้างโรงแรมที่พักกันขนานใหญ่ เช่นเดียวกับประเทศเวียดนามในยุคเปิดประเทศ หลังเปลี่ยนแปลงการปกครอง

วันนี้เขียนเรื่องความศรัทธาของชาวพม่า  ที่คนไทยเห็นแล้วก็คาดไม่ถึง  ทำให้หวนกลับมานึกถึงประเทศไทยว่าคนไทยเคยศรัทธา  เคยให้ความสำคัญกับวัดวาอาราม  แต่ปัจจุบันเริ่มลดน้อยถอยลงเป็นอันมาก  ก่อนนี้ชาวบ้านเคยผูกพันธ์กับวัด  ครั้นเมื่อเศรษฐกิจของประเทศเติบโต  อาชีพเกษตรกรรมที่ชาวบ้านเคยอยู่กับไร่กับนาก็เปลี่ยนมาสู่ภาคอุตสาหกรรม กลายเป็นลูกจ้างโรงงาน  หรือต้องเดินทางไปหางานทำในที่อื่นๆ และทิ้งถิ่นที่อาศัย

วัด กับ ชุมชน จึงค่อยๆห่างเหินกันไป  และคำว่าลงแขกหรือร่วมมือกันทำงานเหมือนเช่นอดีตก็ไม่ค่อยจะได้เห็นอีกเช่นกัน  การทำไร่ทำนาในปัจจุบันจึงต้องใช้เงินทุนเพื่อเป็นค่าจ้างแรงงานหรือค่าใช้จ่ายอื่นๆ  คำว่าช่วยกันทำหรือการลงแขกน่าจะเหลือเพียงแต่ตำนาน  

ปัจจุปันการร่วมมือร่วมใจของคนในสังคมคนเมืองค่อนข้างหายาก  แม้กระทั้งการเข้ามาช่วยเหลือกิจการงานวัด ก็คงไม่เหมือนเมื่อก่อน ทุกอย่างจึงต้องใช้เงินเป็นหลัก  แต่ถ้าเป็นชนบทที่อยู่ห่างไกลอาจยังจะพอพบเห็นได้บ้าง 

เมื่อต้นปีที่แล้ว หรือเมื่อเดือนมีนาคม ปี 54  มีโอกาสไปทำบุญที่วัดในชนบทแห่งหนึ่งของอำเภอสบปราบ จังหวัดลำปาง 

อำเภอสบปราบเป็นอำเภอที่เล็กมาก  หากใครเคยไปเที่ยวภาคเหนือก็คงพอจะรู้จัก  เพราะอยู่ห่างจากอำเภอเถินไปไม่มากนัก   ถ้าไล่เรียงจากจังหวัดตากสู่ลำปาง  ก็จะผ่านอำเภอสำคัญๆดังนี้  อ.บ้านตาก – อ.เถิน –อ.สบปราบ – อ.เกาะคา – ลำปาง

อำเภอเถินหลายคนคงเคยแวะโดยเฉพาะผู้ที่ขับรถไปเอง   เพราะเป็นสถานที่ต้องพักเข้าห้องน้ำ เติมน้ำมัน ซื้อของฝาก  ทานอาหาร  ถือว่าเป็นจุดแวะยอดนิยมสำหรับผู้เดินทางในเส้นทางสายนี้   ส่วนอำเภอสบปราบดูจะค่อนข้างเงียบเหงา  ขับรถผ่านไปไม่รู้ต่อกี่ครั้งก็ยังหาตัวอำเภอไม่ได้ว่าอยู่ตรงไหน  

ที่จำได้รู้สึกว่าปั้มน้ำมันก็ไม่มี  ถึงมีก็คงเป็นปั้มเล็กๆ  ตัวอำเภอหรืออาคารร้านค้าที่เป็นชุมชนเหมือนเช่นที่อื่นๆแทบจะมองไม่เห็น  ทุกวันนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่า  ศุนย์กลางของอำเภอสบปราบนี้อยู่ตรงไหนกันแน่  ผ่านไปกี่ครั้งก็เห็นแต่บ้านเป็นหลังๆ  มีสถานที่ราชการอยู่แห่งหนึ่ง  แต่ไม่ทราบว่าเป็นโรงพักหรือที่ว่าการอำเภอสบปราบ

แต่ถ้าใครรู้จักด่านตำรวจทางหลวงด่านใหญ่ที่รถทุกคันจะต้องชะลอในเส้นทางขาล่องหรือจากลำปางสู่จังหวัดตาก ก็ต้องบอกว่าตรงด่านหรือตรงจุดสกัดนั่นแหละคือเขตอำเภอสบปราบ  ด่านนี้ตั้งมาเป็นเวลานานทีเดียว จนน่าจะเรียกว่าเป็นด่านถาวร เพื่อตรวจค้นยาเสพติด 

ผมมีโอกาสไปทำบุญที่วัดนาปราบ จากญาติที่รู้จักกับเจ้าอาวาส จึงชวนกันไปทำบุญ วัดนี้อยู่ห่างจากถนนใหญ่ (ถนนพหลโยธิน) ราว 3 กม. สังเกตได้ไม่ยากเพราะมีป้ายบอกทางเอาไว้เป็นระยะๆ  พ้นจากทางแยกเข้าไปไม่ไกลนักก็จะเป็นป่าละเมาะ ระหว่างทางแทบจะไม่เห็นบ้านคน  จากนั้นก็ขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำวัง  พอลงสะพานไปไม่ไกลจะเจอทางแยกซ้ายมือ มีป้ายบอกทางไปหมู่บ้านนายาง  ก่อนถึงหมู่บ้านจะผ่านทุ่งนาที่รกร้าง  เห็นวัวควายเล็มหญ้าตามทุ่ง บริเวณนี้ดูเป็นชนบทมาก 

จากนั้นก็ขึ้นเนินเขาเตี้ยๆเพื่อเข้าเขตชุมชน  แต่ก่อนจะเข้าหมู่บ้านก็ต้องผ่านคอกวัว  จากเลยจุดนี้ไปอีกไม่เกิน 2 กิโลเมตรก็ถึงวัดนาปราบ ซึ่งเป็นวัดที่อยู่โดดเดี่ยวหรือปลายสุดของหมู่บ้านตำบลนายาง

เมื่อขับรถมาถึงวัด  มีตวามรู้สึกว่าที่นี่น่าจะมีการจัดงานอะไรสักอย่าง  เห็นผู้คนราว 60-70 คน  อยู่ภายในวัด มีมอเตอร์ไซด์จอดเรียงรายราว 50 คัน  ยังนึกในใจว่าโชคดีที่มีโอกาสเห็นงานวัดแบบชนบท

จอดรถแล้วก็ตามญาติเข้าไปหาหลวงพ่อเพื่อจะถวายปัจจัยและสิ่งของ  หลวงพ่อท่านนี้ชื่อ พระครูโสณจริยานุวัตร เป็นทั้งเจ้าอาวาส และเป็นเจ้าคณะอำเภอสบปราบด้วย

นั่งเสวนากับหลวงพ่ออยู่หลายเรื่อง พร้อมเล่าที่มาของ คำว่า "สบปราบ"  ว่าเป็นจุดที่แม่น้ำสองสายมาบรรจบกัน  ได้แก่แม่น้ำวัง และห้วยแม่ปราบ จึงตั้งชื่อว่า อำเภอสบปราบ ตั้งแต่นั้นมา

ท่านบอกว่าตำบลนายางนี้เป็นท้องถิ่นชนบท (ท่านใช้คำว่าบ้านนอก)  ตอนท่านได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าคณะอำเภอสบปราบ มีความตั้งใจที่จะให้ชุมชนนี้งดกินเหล้าในวัด  ซึ่งก่อนนั้นเมื่อมีการจัดงานก็มักมีเหล้าเข้ามาเกี่ยวข้องทุกครั้ง  ชาวบ้านก็ให้ความร่วมมือด้วยดี  แต่ถ้าเป็นงานศพหรืองานที่จัดตามบ้านนั้น บางครั้งก็ไม่ได้ความร่วมมือ

ท่านบอกว่าขณะนี้ทางวัดกำลังปรับขยายพื้นที่เพื่อสร้างวิหารอีกหลังหนึ่ง  เนื่องจากหลังเก่านี้คับแคบ   และขณะนี้ชาวบ้านกำลังทุบกำแพงที่อยู่ด้านข้างนี้ออกไปเพื่อสร้างวิหาร

สรุปว่าที่เห็นผู้คนมากมายและรถมอเตอร์ไซด์จอดเรียงรายอีกเป็นจำนวนมากก่อนที่จะเลี้ยวรถเข้ามาในวัดนั้น  ก็คือชาวบ้านที่มาร่วมแรงร่วมใจกันรื้อกำแพงเก่าเพื่อสร้างวิหาร  หลวงพ่อบอกว่าไม่มีเงินจ้างผู้รับเหมา  ซึ่งขอรับบริจาควัสดุก่อสร้าง   ส่วนแรงงานก็มาจากชาวบ้านล้วนๆที่ผลัดเปลี่ยนกันมาช่วยงาน

หลวงพ่อบอกว่า  ชาวบ้านคนไหนถนัดในเรื่องใดก็จะมาเป็นอาสาสมัครรับทำงานนั้นๆ เช่นงานปููน  งานไม้ หรืองานสีี  ส่วนชาวบ้านที่ไม่มีความรู้เรื่องการก่อสร้างก็จะมาช่วยทำงานอย่างอื่นตามที่มีการร้องขอหรือบอกกล่าว  เรียกว่าทุกคนมาช่วยทำงานกันตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้าจรดเย็น ไม่ต่างกับการจ้างงานของผู้รับเหมาที่กำหนดเวลาการทำงาน

ภาพที่เห็นนี้สร้างความแปลกใจเป็นอันมาก และต้องบอกว่าชาวบ้านทุกครัวเรือนมีส่วนช่วยกิจการงานวัดด้วยกันทั้งนั้น  ทั้งการบริจาคเงิน  และลงแรงทำงานอย่างไม่เกี่ยงงานว่าสภาพงานจะเป็นอย่างไร   หากจะบอกว่าชาวบ้านอาสาที่จะมาเป็นคนงานก่อสร้างหรือเป็น Laber  ก็คงไม่ผิดหนัก   เพราะต้องขลุกอยู่กับซากอิฐ หิน ดิน ทราย และฝุ่นที่ฟุ้งกระจายจนต้องปิดหน้าปิดตา

เดินถ่ายภาพไปเรื่อยๆก็พบว่าอิฐมอญเก่าๆจากการทุบกำแพง ชาวบ้านยังช่วยกันกระเทาะเศษปูน นำอิฐที่มีสภาพดีไปกองรวมกัน จะได้ใช้งานต่อไปในอนาคตได้  เรียกว่าทำกันอย่างประหยัด เพื่อให้เกิดคุณค่ามากที่สุด

หลังจากที่ออกจากวัดเพื่อเดินทางกลับ   ตั้งใจว่าจะถ่ายภาพคอกวัวที่ปากทางเข้าหมู่บ้านตามที่หมายตาไว้แต่แรก  เพราะภาพแบบนี้กำลังจะหมดไปจากชนบทไทย หลังถ่ายไปได้สักพักก็เห็นแม่อุ้ยเดินผ่านมา บอกว่าคอกวัวนี้เป็นของแก  และกำลังจะเดินไปไร่ที่อยู่ด้านใน  แกบอกว่าเมื่อตะกี้ก็เห็นผมที่วัด 

แสดงว่าแม่อุ้ยหรือคุณยายวัยเจ็ดสิบกว่าปีผู้นี้ คงช่วยงานวัดมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง  หรืออาจตั้งแต่เช้า  เสร็จจากงานที่วัดก็กลับมาดูไร่ของตนเอง   และวันถัดไปก็คงจะเป็นเช่นนี้จนกว่าการสร้างวิหารหลังใหม่จะเสร็จสิ้น

นี่คือวิถีชีวิตและสภาพสังคมของชาวบ้านตำบลนายาง เขตอำเภอสบปราบ  ที่หลวงพ่อบอกว่ายังเป็นบ้านนอก  แต่คำว่าบ้านนอกที่อยู่ห่างไกล  กลับได้พบกับพลังศรัทธาอันน่าชื่นชมของชาวบ้านที่มีต่อวัด และต่อเจ้าอาวาสวัดนาปราบ อย่างประเมินค่ามิได้ รู้สึกได้เลยว่าหลวงพ่อหรือพระครูโสภณ ท่านเป็นศุนย์รวมจิตใจของชุมชนนี้อย่างแท้จริง เหมือนกับสังคมไทยในอดีตที่วัดและชาวบ้านมีความผูกพันธ์ซึงกันและกัน

้ปัจจุบันสังคมกรุงเทพกำลังโหยหาผู้คนที่มีจิตอาสา  อย่างน้อยๆก็เริ่มก่อตัวในคราวเกิดน้ำท่วมใหญ่เมื่อเดือน พฤศจิกายน – ธันวาคม ปลายปี 2554  ชาวบ้านตำบลนายางอาจไม่รู้จักคำว่า จิตอาสา ว่าเป็นเช่นไร  แต่ความสำนึกความศรัทธาที่มีชุมชน และต่อศาสนสถานที่ตนเคารพบูชา  ประกอบกับมีผู้นำศาสนาที่ดี   ความศรัทธาของชาวบ้านจึงมารวมตัวกันอยู่ที่วัด ซึ่งเป็นวัดที่ตนเองมีโอกาสร่วมก่อสร้าง นี่คือจิตอาสาที่สมบูรณ์แบบและเป็นรากเหง้าของสังคมไทยมาตั้งแต่อดีต

แน่นอนว่าหากวิหารหลังใหม่เป็นรูปเป็นร่างหรือสร้างเสร็จ   ความภาคภูมิใจคงเกิดขึ้นกับชาวบ้านที่นี่ทุกๆคน  เและป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ที่มาจากใจล้วนๆ   หรือมาจากหยาดเหงื่อแรงงาน   สิ่งเหล่านี้เรียกว่าเป็นการปฏิบัติบูชา  ที่ลงมือทำด้วยตนเองโดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ   และคงได้อานิสสงฆ์จากการปฏิบัติบูชา มากกว่าคำว่า อามิสบูชา หรือการบริจาคเงินและสิ่งของ การพบเห็นชาวบ้านมาช่วยงานวัดกันสัก 10 -20 คน ก็คงเป็นเรื่องปกติ  แต่ที่นี่มากันเกือบทั้งหมู่บ้าน  และผลัดเผลี่ยนกันมาช่วยงานวัดโดยไม่เกี่ยงงอน

ชนบทไทยอาจมีอีกหลายแห่งที่เป็นไปในทำนองเดียวกันนี้  แต่สังคมภายนอกก็อาจรับรู้เรื่องราวได้น้อยมาก 

สรุปว่าศรัทธาชาวบ้านที่ได้แสดงพลังออกมาได้แบบนี้  น่าจะมีองค์ประกอบหลักๆอยู่ 3 ส่วน

1  มีพระดี  แน่นอนว่าเจ้าอาวาสวัดนาปราบคงเป็นผู้ที่ชาวบ้านเลื่อมใสศรัทธาและเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวบ้าน
2  ชาวบ้านต้องการมีส่วนร่วมในการสร้างวัดสร้างวิหาร  ซึ่งจะเห็นว่าตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน  วัดวาอารามต่างๆที่เกิดขึ้นมาจากศรัทธาชาวบ้านของชุมชนนั้นๆ  ขณะเดียวกันก็ช่วยกันดูแลทำนุบำรุงไม่ไห้กลายเป็นวัดร้าง
3 ชาวบ้านมีสังคมที่ดี  ชนบทที่อยู่ห่างไกล หรือบ้านนอกเราจะพบเห็นสิ่งเหล่านี้เป็นประจำ  คำว่าชนบท หรือบ้านนอก จึงเป็นสิ่งที่ดีงามเสมอ  หากสังคมภายนอกไม่เข้ามาเบียดเบียนมากจนเกินไป

ศรัทธาของชาวพม่าที่มีต่อพุทธศาสนา หรือสถานที่เคารพบูชาตามที่กล่าวแต่ต้นนั้น สาเหตุหนึ่งก็เนื่องจากประเทศ่ยังไม่เจริญนัก หรือว่ายังเป็นบ้านนอก ความศรัทธาจึงแรงกล้ามากกว่าสังคมที่เจริญแล้ว  สำหรับประเทศไทยที่มีความเจริญ(ทางวัตถุ) มากกว่าพม่าหลายเท่า  การพบเห็นพลังศรัทธาดังเช่นชาวบ้านตำบลนายางนี้จึงอาจเป็นของแปลกสำหรับบ้านเรา 

ทั้งหมดนี้ก็เพื่อสะท้อนให้เห็นว่า สิ่งดีๆงาม พลังศรัทธาอันบริสุทธิ์ที่มีมากกว่าคำว่า”จิตอาสา”  หากเราพยายามค้นหาก็คงจะพบเห็นได้มากมาย  และเมื่อพบแล้วก็ลองย้อนกลับมามองตนเองว่าตัวเรานั้นห่างเหินไปกับคำว่า” ศรัทธา” หรือ "จิตอาสา" ไปมากน้อยแค่ไหน 

ศรัทธา หรือ จิตอาสา เป็นหนทางหนึ่งที่ช่วยลดละเลิก ในความเป็นตัวตน เพราะเป็นการทำงานด้วยใจล้วนๆ ไม่มีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง ผลจากการกระทำก็คือความสุขใจ ส่วนผู้ถูกกระทำก็จะได้รับประโยชน์


โฟโต้ออนทัวร์
5 กุมพาพันธ์ 2555

ข้อมูลวัดนาปราบ
เจ้าอาวาส - พระครูโสภณจริยานุวัตร เจ้าคณะอำเภอสบปราบ อายุ 72 ปี (ปี54)
ที่อยู่ - เลขที่ 54 หมู่ที่ 3 ตำบลนายาง อำเภอสบปราบ จังหวัดลำปาง 52170
โทรศัพท์ – 054-214042 โทรศัพท์มือมือ 081-9806968


พระครูโสภณจริยานุวัตร



- เจ้าอาวาสวัดนาปราบ
- เจ้าคณะอำเภอสบปราบ
- ผู้อำนวยการศูนย์ศึกษาพระพุทธศาสนาวันอาทิตย์วัดนาปราบ
- พระวิทยากรอบรมคุณธรรมจริยธรรมกิจกรรมเข้าค่ายพุทธบุตร
- พระวิทยากรอบรมการดำเนินงานโรงเรียนวิถีพุทธ
- พระวิทยากรบรรยายธรรมทางสถานีวิทยุชุมชนอำเภอสบปราบ
- พระวิทยากรสอนภาษาล้านนา
- พ.ศ. 2540 ได้รับพระราชทานเสาเสมาธรรมจักร ประเภทส่งเสริมกิจการคณะสงฆ์ จากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารี


แผนที่วัดนาปราบ- คลิกที่ภาพเพื่อขยาย