บรรยากาศของหลวงพระบาง หลายคนบอกว่าเชียงใหม่เคยมีสภาพแบบนี้ แต่เป็นอดีตเมื่อราว 50-60 ปี ก่อน สมัยที่ยังใช้ช้างลากซุง มีแม่ยิงกางจ้องขี่รถถีบ หรือมีแม่ค้าหาบกระบุงขายของตามตลาดสด


การเดินทางสู่หลวงพระบาง มี 2 วิธี

หากต้องการความสะดวก รวดเร็วก็ต้องมาทางเครื่องบิน โดยนั่งเครื่องจากไทยมาลงที่สนามบินกรุงเวียงจันทน์(เมืองหลวง) จากนั้นก็นั่งเครื่องบินเล็กจากเวียงจันทน์มาลงที่สนามบินหลวงพระบาง เท่าที่จำได้จะมีเที่ยวบินมาลงที่หลวงพระบางเพียงวันละเที่ยว เป็นเครื่องบินเล็กของสายการบิน Lao Airlines ถึงหลวงพระบางก็ราว 5 โมงเย็น

ส่วนการเดินทางโดยทางรถยนต์ เป็นการเดินทางที่ประหยัด และนิยมกันมากสำหรับนักท่องเที่ยว โดยข้ามแดนที่หนองคายผ่านสะพานมิตรภาพไทย-ลาว (แห่งที่ 1) จากนั้นก็เข้าสู่เวียงจันทน์ แล้วทุ่งตรงไปยังหลวงพระบาง หากไม่รีบเร่งก็อาจแวะพักวังเวียง 1 คืน (155 กม. ) จากนั้นก็เดินทางต่อไปยังหลวงพระบางอีกราว 250 กม.

คนไทยไปเที่ยวหลวงพระบางส่วนใหญ่เดินทางโดยรถตู้ เพราะสะดวกที่จะวิ่งตามถนนคดเคียวบนภูเขาสูง และสูงมากด้วย ส่วนรถบัสคันใหญ่ๆมาไม่ได้ครับ เพราะถนนแคบเกินไป และอันตราย

สำหรับเรื่องระยะทาง คนลาวเค้าไม่นิยมจดจำกันนัก ต่างกับบ้านเราที่รู้ระยะทางว่าไกลกี่กิโล ก็พอจะประเมินระยะเวลาในการเดินทางได้ แต่ที่ลาวนี้ตรงกันข้าม ส่วนใหญ่จะรู้ว่าเดินทางจากจุดๆหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่งใช้เวลานานแค่ไหน หรือกี่ชั่วโมง เพราะสภาพถนนเมื่อออกไปจากนอกเมืองแล้ว ก็เริ่มไม่แน่นอน ถนนดีบ้าง เป็นหลุมบ่อบ้าง ยิ่งทางบนเขาบนดอยหรือเส้นทางในชนบทยิ่งเดายาก เดินทางในฤดูน้ำหลากก็อาจเจอน้ำท่วม น้ำป่าทะลัก ถนนขาด ดินถล่ม ต้นไม้หักโค่นขวางทาง มาในช่วงฤดูหนาวก็อาจเจอหมอกลงจัด ต้องขับช้าๆ เรียกว่าเอาแน่ไม่ได้ เที่ยวลาวจึงต้องใจเย็นๆ แต่คนที่นี่เค้าชินกับเรื่องเหล่านี้ ถนนขาดไปไม่ได้ก็ต้องคอย ไม่ต้องไปร้องกับใคร ถือเป็นเรื่องธรรมชาติ และไม่ต้องหงุดหงิดว่าทำไมกรมทางหลวงจึงไม่รีบมาจัดการ

ทิวทัศน์สุดสวยบนเส้นทางวังเวียง – หลวงพระบาง ระยะทาง 250 กม.

เส้นทางจากเวียงจันทน์ ถึงวังเวียง วิวสวยแคไหน ก็ได้นำมาให้ดูแล้วในตอนก่อนๆ แต่เส้นทางจากวังเวียง สู่ หลวงพระบาง เป็นตอนที่กำลังนำเสนออยู่ในขณะนี้ แต่เนื่องจากมีภาพค่อนข้างมาก และเพื่อจะได้เห็นกันชัดๆ จึงต้องแบ่งเป็น 2 ตอน ส่วนตอนที่ 2 ก็จะเสนอในลำดับถัดๆไป

มาคราวนี้แย่หน่อย เพราะเป็นฤดูฝนต้นพรรษา เทวดาท่านเลยรดน้ำมนต์ติดต่อกัน 2 วันเต็มๆ เกือบจะเรียกได้ว่าตลอด 24 ชั่วโมง ตื่นเช้าก่อนออกเดินทางในวันนี้ก็เทลงมาแบบฟ้ารั่ว ขึ้นรถก็ยังต้องรีบวิ่ง ระหว่างที่นั่งมาในรถจึงไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีสภาพอากาศอย่างไร

ดูภาพชุดนี้แล้วจะเห็นว่า ประเทศลาวมีความเป็นชนบทกันแค่ไหน ก็ต้องบอกว่า นี่แหละครับ ประเทศลาวขนานแท้ มีชนบทที่สวยงาม มีภูมิประเทศ ป่าเขา ที่ยังเป็นธรรมชาติอยู่มากมาย มีท้องนาให้ดูกันอย่างชื่นใจ และถูกใจสำหรับผู้ที่ชื่นชอบธรรมชาติแบบบริสุทธิ์ ไร้การปรุงแต่ง

ทริปนี้อาจเรียกว่าเป็นการทริปผจญภัย หลายสิ่งที่ไม่คาดหวังก็ได้เจอ โดยเฉพาะเรื่องน้ำหลาก เรียกว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตของผมที่เห็นกันจะๆ และอาจเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆปีของหมู่บ้านแถวนี้ก็ได้ จากภาพที่ชาวบ้านแตกตื่นกันออกมาดูน้ำท่วมกันทั้งหมู่บ้านตลอดเส้นทางนี้ คงไม่ธรรมดาแน่นอน

น้ำป่าที่ไหลทะลักสองข้างทางนี้ดูค่อนข้างน่ากลัว น้ำแรงมากจนมีเสียงดัง ยิ่งขับไปเรื่อยๆน้ำก็ยิ่งมีปริมาณมากขึ้นๆจนทุ่งนาบางแห่งกลายเป็นทะเลสาบ และคาดเดาไม่ได้ว่าทางข้างหน้ายังปลอดภัยหรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นน้ำท่วม ทางขาด ดินถล่ม ก็ต้องนั่งลุ้นกันไปตลอดทาง

วิวสวยไม๊...

ต้องบอกว่านักท่องเที่ยวต่างชาติถึงกับบอกว่า เป็นเส้นทางสวยที่สุดในอินโดจีน เรื่องอันดับผมก็ไม่ค่อยสนใจนัก แต่ชอบตรงที่มีความเป็นชนบทอย่างเต็มร้อย เรียกว่านั่งชมวิวชนบท ท้องไร่ท้องนา ป่าไม้ ภูเขา เมฆหมอก ก็ถือว่าคุ้มค่าแก่การเดินทางเป็นอย่างยิ่ง หากมองย้อนมาที่บ้านเรา ไม่ว่าจะเป็นภาคไหน ก็คงหาภาพแบบนี้ได้ยากเต็มที แต่เส้นทางในลาวสายนี้ มีความเป็นชนบทตลอดทั้งสาย ไม่มีย่านการค้า ไม่มีโรงงาน ไม่มีรีสอร์ท ไม่มีสนามกอล์ฟ ให้เป็นที่รกหูรกตาเหมือนบ้านเรา

เสน่ห์ของการเดินทางสู่หลวงพระบางโดยทางรถยนต์ ก็มีโอกาสเห็นตามภาพในชุดนี้ หากมาช่วงเวลาอื่น ก็จะเห็นทิวทัศน์แตกต่างกันไปตามฤดูกาล เช่นฤดูหนาวก็อาจเห็นทะเลหมอกสวยงาม มากมายหลายแห่ง มาเที่ยวในช่วงปลายฝนต้นหนาว ก็จะเห็นทุ่งนาเป็นสีเหลืองทองอร่าม เรียกได้ว่ามาได้เกือบทั้งปี

ทริปลาวในตอนนี้ได้มาสิ้นสุดที่เมืองกาสี ที่นี่เป็นจุดแวะพักของนักเดินทาง เป็นชุมชนเล็กๆ มีร้านค้า ร้านอาหารอยู่ 2-3 ร้าน นักท่องเที่ยวลงมายืดเส้นยืดสาย และใช้บริการห้องน้ำห้องท่าได้ที่นี่ เมืองกาสีอยู่ห่างจากวังเวียงประมาณ 60 กม. สองข้างทางมีทุ่งนาให้เห็นเกือบตลอดเส้นทาง

สำหรับภาพสวยๆในเส้นทาง วังเวียง สู่ หลวงพระบาง ยังมีอีกในตอนต่อไปครับ จะพาไปสัมผัสเมฆบนยอดดอยในตอนเที่ยงๆที่ภูคูน(พูคุน) ่หลายคนบอกว่าเมืองนี้มีหมอกปกคลุมเกือบตลอด 24 ชั่วโมง โชเฟอร์ประจำเส้นทางนี้บอกว่า ผ่านมากี่ครั้งก็มีสภาพแบบนี้(หมอกหนา)ทุกครั้ง




เว็บมาสเตอร์
โฟโต้ออนทัวร์
31 มกราคม 2552