วันนี้มีโอกาสมาเดินชมเมืองเก่าฮอยอันที่ถือเป็นไฮไลท์สำคัญของทริปเวียดนามกลาง หลังจากที่พาเที่ยวเมืองเว้ ดานัง มาหลายตอน จนกระทั่งมาถึงเมืองฮอยอัน เมืองเล็กๆที่ขึ้นอยู่กับจังหวัดกวางนัม ( Quang Nam) มีประชากรไม่เกิน 1 แสนคน

จากตอนที่ 11 ได้พาเที่ยวฮอยอันในยามราตรี ชมแสงสีของโคมไฟประดับอันหลากสีที่ทำจากผ้าไหมและกระดาษ เป็นสีสันชวนมองของเมืองเก่าในยามค่ำคืน ในบรรยากาศที่ต่างจากตอนกลางวัน

ซึ่งก็น่าเสียดายสำหรับนักท่องเที่ยวที่ไม่มีโอกาสเห็นเมืองฮอยอันยามราตรี เพราะรายการทัวร์ไม่ได้กำหนดไว้ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่าแต่ละบริษัทจะจัดโปรแกรมกันอย่างไร จะให้น้ำหนักหรือให้ความสำคัญกับสถานที่ใดมากกว่ากัน แต่ถ้าหากต้องการสัมผัสเมืองเก่าและวิถีผู้คนอย่างได้อรรถรส ก็ต้องมาค้างที่ฮอยอัน ตกเย็นๆหรือยามค่ำก็สามารถเช่าจักรยานเที่ยวเมืองเก่าได้อย่างคุ้มค่า และน่าสนุกมาก นักท่องเที่ยวต่างชาติที่เห็นๆส่วนใหญ่จะเช่าจักรยานขี่ บางครั้งก็ขี่กันมาเป็นครอบครัว มาเที่ยวเมืองเก่าเมืองโบราณก็ต้องทำตัวแบบนี้แหละครับ เช่นเดียวกับฝรั่งที่มาเมืองเก่าสุโขทัย ก็นิยมขี่จักรยานเที่ยวในเมืองโบราณ และตามบริเวณเกสต์เฮ้าส์ด้านหน้าอุทยาน

หากสนใจฮอยอันและมากับบริษัททัวร์ จึงต้องเช็คในรายละเอียดโปรแกรมทัวร์ให้ดี ไม่งั้นอาจผิดหวังได้ แต่ถ้าหากว่าไม่ได้มาเดินเที่ยวตอนกลางคืน ก็ไม่ถือว่าเสียบรรยากาศ เพราะที่นี่ไม่ว่าจะมาช่วงไหนเวลาไหน ก็น่าดูน่าชมด้วยกันทั้งนั้น

บรรยากาศยามกลางวัน แน่นอนว่าคึกคักกว่ากลางคืนมาก เพราะเป็นเวลาที่ชาวเวียดนามออกมาทำมาหากิน บริเวณทางเข้าตัวเมืองเก่าก็อยู่ติดๆกับตลาดสด เช้าๆจึงดูวุ่นวายตามประสาประเทศที่มีประชากรมากเป็นธรรมดา จักรยาน มอเตอร์ไซด์ สามล้อซิกโล่ รวมทั้งแม่ค้าที่หาบของขาย ดูคึกคักไปหมด

นี่แหละครับคือสีสันแบบชนบทของเวียดนาม ถ้าจะถามว่าที่อื่นเป็นแบบนี้หรือไม่ ก็ต้องตอบว่าพอกัน แต่ฮอยอันเป็นเมืองเก่าที่มีจิตวิญญาณ คือไม่ได้เป็นเมืองร้างที่อนุรักษ์ให้นักท่องเที่ยวเดินชม แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ตึกอาคารร้านค้า หรือบ้านอยู่อาศัย ยังดำเนินกิจกรรมไปตามปกติ เพียงแต่ทั้งหมดนี้มีสภาพเป็นของเก่าเท่านั้นเอง

ฮอยอัน ในพื้นที่เขตเมืองเก่า ได้ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกทางวัฒนธรรมจากองค์การยูเนสโกเมื่อปี 2542 พอๆกับอีกหลายแห่งที่ขึ้นทะเบียนในเวลาไม่ห่างกันนัก เช่นพระราชวังเว้ อ่าวฮาลองเบย์ นอกจากนี้กำลังแจ้งขอขึ้นทะเบียนอีกนับสิบๆแห่ง ต้องบอกว่าประเทศเวียดนามยังมีมรดกล้ำค่าที่รอเปิดตัวให้ชาวโลกได้รู้จักอีกมากมาย เหลียวมามองบ้านเรา จะมีอะไรเหลืออยู่หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ และที่ได้ขึ้นทะเบียนมรดกโลกไปแล้ว ก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าที่ควร ไม่ว่าจะเป็นเขาใหญ่มรดกโลกที่เบื้องหลังมีการตัดไม้และล่าสัตว์เป็นว่าเล่น หรืออุทยานประวัติศาสตร์กรุงศรีฯ ก็ปล่อยให้สร้างเพิง สร้างร้านค้า อยู่เต็มหน้าวัดมงคลบบิตร นี่ยังดีทีมีกระแสข่าวจะถูกถอดถอน ไม่งั้นป่านนี้ อาจปล่อยให้ร้านค้าเข้ามาขายของกันข้างในพระอุโบสถแล้ว พูดไปก็ขายขี้หน้ายูเนสโกอยู่เหมือนกัน อีตอนขอขึ้นทะเบียนก็วิ่งกันตีนพลิก แต่พอเคาให้แล้วก็ไม่ใส่ใจใยดี ปล่อยให้รกรุงรังเป็นขยะเต็มโบราณสถาน ประจานกันไปทั้งประเทศ ว่า " ความสกปรกรกรุงรัง อยู่คู่กับมรดกโลก"

ความสำคัญของเมืองฮอยอันนั้นมีความเป็นมาเมื่อราวคริสศตวรรตที่ 1600 -1700 หรือราว พ.ศ. 2143 - 2243 หรือสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย สมัยนั้นฮอยอันเป็นเมืองท่าที่ใหญ่ที่สุดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีชาวต่างชาติเช่น โปรตุเกส อินเดีย จีน ญี่ปุ่น และชาติอื่นๆเข้ามาค้าขายโดยทางเรือ แต่จะมีพ่อค้าชาวจีนและญี่ปุนเข้ามามากที่สุด จนมีการสร้างสะพานข้ามคลองเพื่อให้เป็นจุดเชื่อมให้พ่อค้าชาวจีนและญี่ปุ่นไปมาหาสู่ เรียกว่าสะพานญี่ปุ่น (Japanese Bridge) สร้างในสมัยศรรวรรตที่ 18 และสะพานนี้ได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของฮอยอันไปโดยปริยาย

                           

สภาพร้านค้าเก่าแก่ในเมืองฮอยอัน ส่วนใหญ่ยังอยู่ในสภาพดี บ้านหรือร้านค้าแต่ละแห่งก็มีอายุเกินกว่า 100 ปีเป็นส่วนใหญ่ บางแห่งเก่ามากถึง 200 กว่าปีก็ยังมี

บนถนนเมืองเก่าแต่ละสาย ซึ่งมีอยู่ 4 สาย จะมีบ้านหรือร้านเก่าแก่ประจำแต่ละสาย ซึ่งเปิดต้อนรับนักท่องเที่ยวให้เข้าไปชมได้ และหากมาเป็นกลุ่มๆก็จะมีวิทยากรคอยอธิบายประวัติความเป็นมา

ฮอยอันทุกวันนี้เรียกว่ามีนักท่องเที่ยวคนไทยเป็นกลุ่มใหญ่ที่สุด ส่วนชาติอื่นๆนั้นมีน้อยกว่าพี่ไทยมาก และถ้าหากเดินผ่านร้านไหนที่มีคนมากๆ ก็เดาได้เลยว่า ขาซ็อปจากไทยแลนด์ กำลังแสดงให้ชาวโลกได้ทราบว่า ซื้อทุกอย่างที่ขวางตา เป็นเรื่องแปลกแต่จริง
ใครมาเที่ยวในต่างประเทศก็คงเห็นกันจนชิน ยิ่งเป็นกลุมที่กระเป๋าหนักแล้วไม่ต้องพูด เข้าร้านไหนที ร้านนั้นก็รับเละ ของที่แขวนโชว์ไว้พี่ไทยก็ซื้อเรียบ ของที่โชว์หายไปเกือบเกลี้ยง

ต่างกับนักท่องเที่ยวต่างชาติ ไม่ว่าจะเป็นฝรั่ง ญี่ปุ่น หรือ เกาหลี ส่วนใหญ่จะซื้อของกระจุกกระจิก เล็กๆน้อยๆพอเป็นพิธี แต่พี่ไทยเล่นปล้นร้านจนไม่เห็นหัวคนขาย นับเงินกันแทบไม่ทัน ทั้งเงินบาท เงินดองห์ ปลิวว่อน

หากซื้อของกันมาแล้วก็อย่างลืมเทียบราคากับบ้านเราด้วย และอาจแปลกกใจว่า บ้านเราก็มีนี่หว่า แถมราคาถูกกว่าอีกต่างหาก แต่ก็อย่างว่า หลายคนบอกว่า จ่ายเพื่อซื้อความสุข หรือมีความสุขกับการใช้เงิน จะแก้ตัวหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ



เว็บมาสเตอร์
โฟโต้ออนทัวร์
23 พฤศจิกายน 2551